Կապույտ արևներ

- Ես մի բան չեմ հասկանում. ախր դու նորմալ աղջիկ էիր:

- Ես հիմա էլ եմ նորմալ աղջիկ:

- Չէ հա~: Դու, որ կողքից լսեիր քո մտքերը, կյանքոմ քեզ նորմալ չէիր անվանի:

- Ես ուղղակի սիրահարված եմ:

- Դու սիրահարված չես է, դու չորանում ու գժվում ես նրա համար,չէ,ավելի ճիշտ դու պաշտում ես նրան:

- Չափազանցնում ես:

- Չէ, իրոք: Լսի՛ր, դու հավասարակշռած, առողջ դատողությամբ մարդ ես:Կարող ես ինձ բացատրել, թե նա ո՞վ է, ի՞նչ է, որ այդպես քեզ դուր է գալիս:Ախր, որ ասեմ դու նրա դուրը գալիս ես ու նրա ուշադրությունից շոյված` մեջդ ինչ-որ զգացմունք է առաջացել, սուտ կլինի: Իրոք չեմ հասկանում:

- Լռի՛ր, հանգ՛իստ թող ինձ:

- Չէ՛,ես պիտի խոսե՛մ: Դու քեզ ներշնչել ես,լուրջ եմ ասում: Հիշում ես,դու ինքդ էիր ասում,որ սիրահարվածությունը ներշնչանք է:

- Ես հիմար էի:

- Գրո՛ղը տանի,դու հիմա ես հիմար: Դու հաստատ ինչ-որ ղզիկ, թինեյջերական ֆիլմի տակ ես մնացել:

- Երևի ուզում էիր ասել ֆիլմի ազդեցության տակ:

- Ի՞նչ տարբերություն:

- Ու~ֆ հասկացիր, երբ ես փակում եմ աչքերս,նրա դեմքն եմ տեսնում:

- Ախ~ սիրտս:

- Լռի՛ր, դու սիրտ չունես: Դու ընդամենը իմ երևակայության արդյունքն ես:

- Ես քո երկրորդ «ես»- ն եմ, ոչ թե երևակայության արդյունքը:

- Ա~խ լսի՛ր,խնդրում եմ, նրա աչքերը ոնց որ երկու կապույտ արևներ լինեն:

- Վա~խ մամա ջան: Նախ`արևը կապույտ չի լինում, և երկրորդ`արև բառը հոգնակիի կազմություն չունի:

- Մե~ծ, կապու~յտ, պայծա~ռ արևներ:

- Հա, քիթն էլ` կանաչ լուսին, ականջներն էլ` մանուշակագույն աստղեր:

- Լռի՛ր, հիմարի մեկը, լսու՞մ ես,լռի՛ր,կորի՛ր ուղեղիցս, հանգի՛ստ թող ինձ, հերիք է ինձ ձեռ առնես: Դու սահմանափակ ես, բարդույթավորված, սառը: Կորի՛ր, դու՛րս արի իմ միջից: Ես սիրում եմ նրան, հասկացա՞ր, սիրու՛մ եմ: Սիրում եմ նրա համար, որ նրա կողքին ես,ես եմ, ու դա ինձ բավական է:

Հանկարծ իմ մեջ ապրող այդ ըմբոստ «ես»- ը լռեց ու անհետացավ: Չգիտեմ.արդյոք  նա ընդունեց կապույտ արևերի գոյությունը, թե պարզապես անիմաստ համարեց հետս վիճելը` ինձ համարելով հիմար:

արև, սեր, Ստեղծագործական,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}