Տաթևիկ Վարդանյան:Գիրքը, որը սովորեցրեց ինձ ապրել

   Առեղծվածներով  ու անակնկալներով  լի  այս կյանքում մի անգին ու  նվիրական ընկեր  ունեմ : Ամեն անգամ նրան հանդիպելիս բացահայտում եմ ինձ համար չարն ու բարին, գեղեցիկն ու տգեղը ,  ուժեղն ու  թույլը , կեղծավորն ու անկեղծը, աշխատասերն ու ծույլը , սերն ու ատելությունը:

   Երբ տխուր եմ ու մտախոհ և կյանքը կորցնում է իր  իմաստը , երբ շրջապատին նայում եմ մռայլ գույներով , երբ լույսի  ոչ մի նշույլ չի երևում  իմ հոգու երկնակամարում  , երբ շրջապատի հայացքներն ինձ խորթ են ու անհասկանալի , ինձ օգնության է հասնում հավատարիմ ու անմնացորդ սիրով նվիրված ընկերս : Երբ ուրախ եմ լինում,երբ սիրտս ու հոգիս ցնծում են բերկրանքից , ու ինձ թվում է , թե ուր որ է կճչամ  երջանկությունից , իսկ շրջապատում ինձ բոլորը խեթ աչքով են նայում և անվանում են << խենթ >> , կրկին ու կրկին ինձ օգնության է հասնում այդ ընկերս, և աշխատում եմ զգացմունքներս կիսել նրա հետ : Նրանից ես ստանում եմ կյանքի վերաբերյալ ինձ համար անհասկանալի բոլոր հարցերի պատասխանները : Նա միշտ լուռ է ու անասելի մեծ համբերատարությամբ ժամանակ ու հնարավորություն է տալիս ինձ մտորելու , խորհելու: Նա երբեք  ու երբեք  ինձ չի դավաճանում , օգնում է ուրիշների  սխալների վրա  սովորել  , կոփում է կյանքի  այս ելևէջող  հորձանուտում , հանդիմանում է  , պատժում է , խրատում է  , հաճախ ինձ ստիպում է  լաց լինել , հաճախ  զարմացնում ու զայրացնում է իր հաճելի  ու տհաճ  անակնկալներով , հաճախ էլ մխիթարում ու սփոփում է : Երբեմն  էլ շատ դաժան է գտնվում . խիստ դասեր է տալիս ու պատժում է  , երբեմն էլ  ներող ու  հանդուրժող է գտնվում  , թևեր է տալիս ու  ոգևորում է , երբեմն էլ  հուսահատեցնում  ու սթափեցնում է , մի լավ ապտակում է, և սկսում եմ կյանքին իրատեսի աչքերով նայել , բայց , որ ամենակարևորն է  , նա սովորեցնում է ապրել, ապրել ու  ճիշտ ապրել  ,ապրել  ու արժանավայել ապրել  , ապրել ու պայքարել  կյանքի ամեն մի վայրկյանի , ամեն մի պահի ու ակնթարթի համար :

     Նա   իմ կյանքի անբաժան  ուղեկիցն է , իմ ուրախ ու տխուր օրերի  աջակիցը  , նրա հետ ես ինձ  ուժեղ ու ապահով եմ զգում  , նա իմ բառապաշարի  գոյականների  շարքում << ով>> հարցին է պատասխանում : Իսկ ով է նա : Իհարկե  , նա … գիրքն է :

     Դեռ տասնչորս  գարուններ եմ անցկացրել կյանքի  , կարդացել  ու վերլուծել եմ  բազմաթիվ գրքեր , սակայն հստակ գիտեմ  , որ ամենալավ գրքերը դեռ  առջևում են :

    …Բոլորի համար սովորական  , սակայն  ինձ համար  մի տխուր ու հուսաբեկ օր , երբ ամեն  ինչ իմ աչքին  մռայլ էր  , կյանքը կարծես  ավարտված լիներ ինձ համար  , հուսալքված  ու տրտում` ձեռքս վերցրի  Նար-Դոսի  <<Ես և Նա>> պատմվածքը :

     

Կարդացի և …

   <<Ես>> –ն ընթերցելիս ոչ  մի արտառոց  զգացողություն չունեցա  , շնչառությունս  նույնիսկ չարագացավ  ( հաճախ  է պատահում ինձ հետ գիրք կարդալիս): Երևի պատճառն այն էր , որ ինձ մոտ էլ նույն  տրամադրությունն էր  իշխում` հուսալքություն , մռայլ գույներ , անհույս ապագա , հիասթափություն . թեև իմ ու <<Ես>>-ի հերոսի տրտմության  հանգամանքները  տարբեր էին , բոլորովին տարբեր պատճառներով էինք երկուսս էլ հայտնվել նույն հուսալքված վիճակում :Մեզ միավորում էին ընդհանուր շատ բաներ `անտարբերություն կյանքի , շրջապատի ու հարազատ մարդկանց նկատմամբ, հիասթափություն ,վիրավորվածություն:

   Կրկին ու կրկին պահապան հրեշտակի նման ինձ օգնության հասավ իմ կյանքի անդավաճան ու անշահախնդիր , հավատարիմ ու նվիրական ընկերը ` գիրքը:

Եթե  <<Ես>>ի հերոսը , ով փափուկ կենցաղի սովոր մեկն էր , ով առաջին իսկ հարվածից կորցրեց կյանքի նկատմամբ հետաքրքրությունը,անավարտ թողեց ուսումը, տանուլ տվեց կյանքի պայքարում ,չկարողացավ դիմագրավել հոգեկան ծանր հատվածին ` տրվելով ու սուզվելով կյանքի ճահիճը, ապա ես շարունակեցի կարդալ…

   Կարդացի և…
   Կարդացի, և սիրտս սկսեց անասելի  արագ բաբախել ,կյանքը փոխեց իր գույները,կարդացի և շատ բան հասկացա :Հասկացա ,որ ես պետք է իմ մեջ ուժ գտնեմ և հետևեմ ոչ թե <<Ես>>ի,այլ Անտոնիոյի`<<Նա>>-ի հերոսի օրինակին , ով  աշխատավոր ժողովրդի ծոցից ելած անապաստան,թափառական մի պատանի էր,որն օժտված էր երկաթակուռ կամքով , ով ոչ թե  ընկճվեց կյանքի առաջին իսկ հարվածից ,այլ, ընդհակառակը ,բազում դժվարություններ հաղթարելով `հետզհետե բարձրացավ ,հասավ գլխապտույտ բարձունքների  , որպեսզի այնտեղից իր վրիժառության թույնը թափեր իր` մարդկային արժանապատվությունը արհամարհողների , իրեն նվաստացնողների գլխին  : Այդպես էլ վարվեց: Այդպես վարվեցի նաև ես :

  <<Նա>>- ի     հերոսը` Անտոնիոն , ինձ կյանք պարգևվեց , ինձ թևեր տվեց նոր բարձունքներ ելնելու , նոր խոչընդոտներ հաղթահարելու ուժ ու կամք ներշնչեց :Ինձ օգնեց հասկանալ  , որ պետք չէ ընկճվել փոքրիկ ու չնչին անհաջողություններից , ինչն այդ հուսահատ պահին թվում է մեծ ու անհաղթահարելի : Ինձ օգնեց հասկանալ ,որ պետք չէ մեղադրել ոչ ոքի , ոչ մի դեպքում ճիշտ չէ մեղավորներ փնտրել , այլ մեղավորը հենց ինքդ ես , քո մեջ պետք է փնտրես, փնտրես ու գտնես, գտնես ու պայքարես :
    Կարդացի և հասկացա , որ մարդկային  դրական ու բացասական  սաղմերը յուրաքանչյուր ոք ինքն է սերմանում իր մեջ , և յուրաքանչյուր արատավոր սաղմ  հենց ինքդ պետք է հայտնաբերես , պայքարես դրանց դեմ ու վանես քեզանից:

    Այս գիրքը կարդացի և սովորեցի ապրել , ապրել ու պայքարել , պայքարել ու

չընկճվել,պայքարել ու բարձրանալ  , միշտ բարձրանալ , անդադար բարձրանալ…

Սևանի Վ. Կարապետյանի անվան թիվ 3 հիմնականդպրոց.

9-րդ դասարան.

Տաթևիկ Վարդանյան. 

Նյութը խմբագրված չէ.

 

Գիրքը, գիրքը որը սովորեցրեց ինձ ապրել, գրքեր, Նար-Դոս, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}