Լիլիաննա Բաբայան: Եթե շարունակեի իմ սիրելի գիրքը

Այդ գիրքը... Ինչքա՜ն հույզեր ու ապրումներ, ինչքա՜ն թախիծ, մտորումներ, ամեն տողում սեր ու հույզեր, սակայն վերջում տխուր աչքեր, ցավոտ հուշեր ու արցունքներ: Դեռ մանուկ, դեռ դեռահաս ես որոշեցի կարդալ այդ գիրքը: Սիրո մասին է գիրքն այդ, կարոտով լեցուն տոգորված սիրով: Դեռ չհասկացած, թե ի՞նչ է սերը, ի՞նչ է թաքնված այդ բառի խորքում, ես կարդում էի: Կարդում էի խանդավառությամբ լցված, անհագ հետաքրքրությամբ, հպարտ ու պարծանքով լի: Միգուցե անհասկանալի էին որոշ տողեր, որոշ պահեր ու ակնթարթներ, միգուցե բարդ էր, բայց միևնույն ժամանակ այնքան պարզ ու մատչելի երազանքներով, հույսերով,սիրով: Ես կարդում էի խորասուզված բառերի մեջ, ես կարդում էի փայլուն աչքերով, հավատալով, որ բարին կհաղթի...

Այնքան բան հասկացա ես ընթերցելով այդ գիրքը: Ես հասկացա, որ կյանքում կարևորը սերն է, փոխադարձ հարգանքը, հավատը, կամքի ուժը, բարությունը: Ես սկսեցի էլ ավելի սիրել կյանքը, աշխարհը՝ վստահ լինելով, որ կմեծանամ  ու կյանքում կապրեմ ուրախ ու երջանիկ հենց այդ հավատի, կամքի ուժի ու բարության շնորհիվ: Ես արագ ավարտում էի դասերս, որ հասցնեմ կարդամ շարունակությունը:

Օր օրի ավելի ու ավելի էր հետաքրքրանում, ստիպում անվերջ կարդա,լ ամեն նոր օր բացահայտել կյանքի մեկ այլ արդեն իսկ գրված օրենք ու հասկացություն: Բայց ինչքա՜ն, ինչքա՜ն տխրեցի, երբ հասավ վերջն այդ գրքի: Անհնարին էր, դժվար հավատալ, որ այդքան ջերմ ու երջանիկ պահերին ու տողերին կփոխարիներ ցավոտ ավարտ: Սիրող ու սիրվող զույգերի մասին էր գիրքն այդ: Եվ ահա վերջը...
Ինչո՞ւ բաժանում, ինչո՞ւ տխրություն...Ի՞նչն էր պատճառը, ես չեմ հասկանում: Ու հիմա, երբ ես փորձում եմ կարծիք, սրտի խոսք ասել միայն մի բան եմ ցանկանում հայտնել: Այն, որ եթե շարունակեի այդ գիրքը ավարտը հաստատ ուրախ կլիներ:Կմիանային սիրող սրտերը, ու չէր խանգարի նրանց ոչ ոք: Չէ՞ որ մանկուց սովորել ենք՝ ‹‹Հեքիաթի վերջում բարին է հաղթում››:

Ք.Կապան «Սյունիքի միջնակարգ դպրոց» ,VIII դասարանի աշակերտուհի 

Լիլիաննա Բաբայան, 13տ

եթե շարունակեի իմ սիրելի գիրքը, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, սեր,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}