Անի Դավթյան: Գիրքը, որը սովորեցրեց ինձ ապրել

                                                    Օ՜, գրքերի աշխարհը – տիեզերք է անեզր:

                                                                                                                              Ե. Չարենց

        Սիրում եմ գրքերը թե՛ նոր, թե՛ հին,  թե՛  արվեստով գրված, թե՛  անարվեստ:  Գրքերը գրվելով տարբեր դարերում ու երկրներում, լուռ պատմում են աշխարհի մասին: Ես սիրում եմ նրանց բազմախորհուրդ ինքնությունը:
        Սիրում եմ կարդալ:  Գիրք կարդալու  համար  ժամանակ պետք չէ,  պարզապես  ցանկություն է պետք: Եթե ձեռքիդ տակ եղած գիրքը լավն է, ուրեմն կարող ես հեղինակի  ներդրած  իմաստը  հասկանալ,  կյանքից  դասեր  քաղել:  Սիրում եմ կարդալ Թումանյանի, Իսահակյանի, Չարենցի, Բալզակի, Բայրոնի և ուրիշ շատ հանճարների ստեղծագործություններ: Վերջերս շատ ենք հարցնում. <<Ո՞րն է ձեր սիրած գիրքը, գրական հերոսը, հեղինակը>>, <<Իսկ փոքր ժամանակ ի՞նչ էիք կարդում>>, <<Իսկ ի՞նչ սովորեցիր այդ գրքից>>:
Հարցնում ենք բոլորս` լրագրողներ, ուսուցիչներ, ուսանողներ, աշակերտներ: Այնպիսի տպավորություն է, որ մենք ժամանակ առ ժամանակ կարիքն ունենք համոզվելու, որ իսկապես կարդում ենք և ինչ-որ բան սովորում մեր սիրված գրողներից:
Անկեղծ ասած, ես, որ շատ նույնօրինակ հարցեր եմ տվել և ավելի շատ հարցերի եմ պատասխանել, արդեն ունեմ անկեղծ կեղծելու իմ գաղտնիքը: Չկա այնպիսի գիրք, որ ինձ վրա իր հետքը չթողնի: Ես   իմ մտքի գրադարանի մի անկյունում  հատուկ պահարան եմ դրել:  Այնտեղ են իմ սիրած բոլոր գրքերը: Ամեն  մի գիրք տալիս է ճշմարիտ պատկերացում այն հարցերի ու խնդիրների մասին, որոնք այսօր հուզում են յուրաքանչյուր կյանք մտնող երիտասարդի:

Ուզում եմ պատմել այն գրքի մասին, որը իմ կյանքը բաժանեց երկու մասի` «նրանից առաջ»   ու  «նրանից հետո»:  Չգիտեմ` ինչ եղավ  «նրանից հետո»-ում, որ չկար «նրանից առաջ»-ում, բայց զգում եմ, որ ինչ որ բան փոխվեց:  Խոսքս  Ամելի Նոթումբի   «Ահ  ու սարսափ»  գրքի մասին է: Միգուցե իմ հասակակիցները ինձ չհասկանան, թե ինչու եմ ընտրել այս գիրքը: Գիտե՞ք`  այս գրքում  «ճոխ»   մենախոսություններ  չկան,  ոչ էլ`  «մոդայիկ» սիրո  խոստովանություններ:   Պարզապես կա խելացի միտք  ու  շատ  բարի հոգի:   Հանկարծ  հասկանալի  է դառնում  աստվածաշնչյան  «Սիրի՛ր  քո   թշնամուն»  տողը:  Ո՛չ,  այս գիրքը  քրիստոնեական   մարդասիրություն չի  քարոզում,  բայց  բոլոր  քարոզներից  էլ ազդեցիկ  է:   Պարզապես  հետևելով  գլխավոր  հերոսուհուն  և  նրա  աչքերով   նայելով  կյանքին`  հասկանում  ես,  որ  կարելի  է  արհամարհել  բոլորի  «հեղինակավոր»   կարծիքը  ու  լինել  բարի,  բարկանալ, բայց  ներել,  հիանալ թշնամիով,  ընդունել  նրա  գերազանցությունը,  բայց  արդյունքում  հաղթող  դուրս  գալ:   Այն  կարդալուց  հետո  ինչ-որ  բան  հաստատ  փոխվել է,  բայց  թե  ի՞նչ,  չեմ  կարող  ասել:   Այս գիրքը  իմ   մտքի գրադարանի  գրասեղանին է,  այնտեղ, ուր  միշտ  կարող  եմ    վերադառնալ:
           Ցավում եմ, որ այսօրվա  երիտասարդությունը  ընթերցասեր չէ:  Շատերը  տարված են համակարգչամոլությամբ ու էկրանամոլությամբ:
            Կոչ եմ անում բոլոր իմ հասակակիցներին` հնարավորինս շատ կարդալ և դրանով ինքնակրթվել:
Գրքերն  ինձ  համար  նոր  դռներ  են`  կյանքի  նոր ակնկալիքներով:


 Գևորգ   Էմինի անվան № 182 ավագ դ., 10րդ դաս.
Անի Դավթյան, 15տ. 

Ամելի Նոթոմբ, գիրքը որը սովորեցրեց ինձ ապրել, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}