Գիրք… Ի՞նչ է գիրքը: Գիրքը մարդու խորհրդատուն է, ընկերը բարեկամը: Այն իմաստության շտեմարան է, որտեղ յուրաքանչյուր ոք կարող է գտնել իրեն հուզող հարցի պատասխանը:
Մարդը գրքի հետ մտերմանում է մանուկ հասակից, շատերը` մանկապարտեզից: Տարիների ընթացքում այդ մտերմությունը դառնում է բարեկամություն:
Այդպես եղավ և ինձ հետ:
Երեք տարեկան էի, երբ մանկապարտեզ գնացի: Այնտեղ ես շատ բանաստեղծություններ և հեքիաթներ սովորեցի: Մեր խմբի բոլոր երեխաների հետ սրտանց ցանկանում էի ընկերություն անել: Նրանք ինձ չէին հասկանում, հաճախ փոխում էին իրենց վերաբերմունքը օրվա մեջ մի քանի անգամ: Ես դրանից շատ էի վիրավորվում և նեղանում նրանցից:
Իմ ժամանակը եկավ, և ես դպրոց գնացի:
Սովորեցի մեսրոպյան լուսապայծառ տառերը և գրքերի հետ իմ բարեկամությունը ավելի ջերմացավ: Սկսեցի շատ գրքեր կարդալ: Ինչքան շատ էի կարդում, այնքան հասկանում էի, որ իմացածս շատ քիչ է, ուստի պետք է կարդալ, անդադար կարդալ ու ձգտել ավելիին:
Այսպես գիրքը դարձավ իմ անբաժան ընկերը և մնում է մինչև այսօր: Հիմա ես առաջվա նման շատ չեմ նեղանում իմ ընկերներից: Հասկանում եմ, որ մարդը սխալական է, ամենակարևորը ներել իմանալն է: Այդպես մտածել ինձ սովորեցրեց Աստվածաշունչը, որին ես ծանոթացա չորրորդ դասարանում: Իսկ հինգերորդ դասարանում, երբ սկսեցի անցնել <<Հայոց եկեղեցու պատմություն>> առարկան, իմ գիտելիքներն այդ իմաստուն գրքի մասին բավականին խորացան:
Ես ծանոթացա աշխարհի ստեղծման առասպելին, իմացա Հիսուսի ծննդյան, նրա քարոզների և հրաշագործությունների մասին:
Հիսուսը մարդկանց մեջ ապրեց երեսուներեք տարի և դարձավ բարության և մարդասիրության օրինակ: Ինձ համար նա դարձավ չափանիշ, և ես սկսեցի ներողամիտ լինել իմ ընկերների հանդեպ:
Այսպես Աստվածաշունչը ինձ սովորեցրեց ապրել:
Իհարկե, ես դեռ շատ քիչ գիտելիքներ ունեմ, որ կարողանամ լուրջ դատողություններ անել, բայց մեծերից լսել եմ, որ Աստվածաշունչը իր մեջ պարունակում է բոլոր հարցերի պատասխանները:
Մի անգամ ես կարդացի << Ոսկե կանոնը>>, որտեղ ասվում է, որ այն, ինչ դու չես ցանկանա, որ քեզ անեն, մի՛ արա և դու ուրիշներին: Պարզ ու հասկանալի նախադասություն է, բայց ինչ խորունկ իմաստ է պարունակում: Այո, եթե մեզնից յուրաքանչյուրն այդպես ապրի, պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ հրաշալի կլինի կյանքը:
Չէ՞ որ դժվար թե գտնվի մի մարդ, որ ցանկանա` իրեն վատություն անեն:
Գիտեմ նաև, որ Աստվածաշունչն աշխարհում ամենից շատ կարդացված գիրքն է: Հայերն աշխարհում առաջինն են քրիստոնեությունը ընդունել որպես պետական կրոն, իսկ գրերի գյուտից անմիջապես հետո սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցն ու Սահակ Պարթևը հայերեն են թարգմանել Աստվածաշունչը, որը մինչ օրս համարվում է թարգմանությունների թագուհի:
Ես համոզված եմ, Աստվածաշունչը` այդ անսպառ շտեմարանը, հետաքրքրում է թե՛ մեծին, թե՛ փոքրին:
Հիսուսն ինքը շատ էր սիրում մանուկներին և պատվիրել էր իր աշակերտներին, որ ուշադիր լինեն նրանց նկատմամբ: Նա մանուկներին համարում էր մաքուր էակներ և խորհուրդ տալիս մեծերին, որ օրինակ վերցնեն նրանցից: Իսկ ինքը ինչքան էլ հոգնած լիներ, մանուկների համար միշտ էլ ժամանակ գտնում էր:
Հիսուս Քրիստոսի յուրաքանչյուր քայլը, ցանկացած արարք իր մեջ մեծ իմաստ էր պարունակում: Նա երբեք չէր մեծամտանում, օգնում էր խեղճերին ու թույլերին, բժշկում հիվանդներին, իսկ փոխարենը պահանջում էր միայն հավատ Աստծո հանդեպ:
Իր քարոզները պատկերավոր դարձնելու համար նա ժողովրդի հետ խոսում էր առակներով: Այդ առակները ինքնանպատակ չեն: Նրանցից ամեն մեկը մի խոր իմաստնություն է պարունակում, սովորեցնում է ոչ միայն խոսքերով լինել ընկերասեր, այլ, որ շատ կարևոր է, գործով պետք է դա ապացուցել: Այդպիսի առակ է << Բարի սամարացին>>: Իսկ ինչքա~ն շատ առակներ ունի, որտեղ սովորեցնում է լինել ներողամիտ, իր մեղքերը հասկացած ու զղջացող մարդուն անպայման պետք է ներել:
Դրա վառ ապացույցը բոլորին ծանոթ <<Մոլորյալ որդու վերադարձը>> առակն է:
Ամենօրյա անդադար աշխատանքով Հիսուսը մարդկանց սովորեցնում էր լինել ազնիվ ու բարի:
<<Հայոց եկեղեցու պատմություն>> առարկայի ժամերին մենք հնարավորու-թյուն ենք ունենում շփվելու Աստվածաշնչի տարբեր բաժինների հետ: Մեզ համար շատ հետաքրքրական են մեր եկեղեցու տոները:
Մենք ծանոթանում ենք այդ տոների բովանդակությանը, ծիսակարգին: Իսկ երբ դասարանցիներով կամ ընտանիքով հաճախում եմ եկեղեցի, ես ինձ ավելի հզոր ու հպարտ եմ զգում: Ես գիտեմ, որ եկեղեցին Աստծո տունն է երկրի վրա: Դրա համար էլ եկեղեցում ինձ թվում է, որ զգում եմ իմ նախնիների շունչը: Իսկ ինչ խորհրդավոր են հնաբույր աղոթարանները:
Ես սիրում եմ մասնակցել պատարագին ու թեև շատ բան չեմ հասկանում, բայց վառվող մոմերի լույսը, խունկի հոտը և եկեղեցում հնչող կախարդական մեղեդին ինձ անչափ հոգեհարազատ են:
Ես, իհարկե կարդում եմ զանազան բնույթի այլ գրքեր ևս, որոնցից ամեն մեկը մի ուրույն աշխարհ է: Նրանցից ես սովորում եմ հայրենասիրություն, ընկերասիրություն, ծանոթանում եմ բնության հրաշալիքներին, գտնում եմ ինձ հուզող շատ հարցերի պատասխաններ: Բայց նորից ու նորից ծագում են այլ հարցեր, որոնց պատասխանները պետք է փնտրել այլ գրքերում:
Այսպես գրքից գիրք անցնելով` նրանց հետ ընկերանում եմ, բարեկամանում, ինձ ավելի ինքնավստահ եմ զգում: Բայց երբ տխրում եմ կամ էլ հիասթափվում ինչ-որ բանից, նորից ձեռքս եմ առնում Աստվածաշունչը` ամենաիմաստուն գիրքը, և ինձ նորից թվում է, թե մեկն ինձ սովորեցնում է ճիշտ ապրել, ներել ու շարունակել սովորել…
Հրազդանի 14րդ դպրոց
Լաուրա Նալբանդյան
Rate this posting: {[['
', '
']]}
', '']]}{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}
No comments:
Post a Comment