Քրիստինե Ղուլյան: Ո՞ր գրքում կուզենայի ապրել

                                                              Օ~, գրքերի աշխարհը  տիեզերք  է  անեզր
                                                              Նրանք  շատ են  ու  բազմապիսի:
                                                               Յուրաքանչյուրն իր մեջ մի  աշխարհ  է  ուրույն
                                                               Եվ  պատմում են  նրանք մեզ  աշխարհի  մասին
                                                               Խոսքերով անկրկնելի  և  անագորույն:
                                                                                          Եղիշե  Չարենց

   Լավ  բանաստեղծությունը  լավ  երգի  նման հոգու  մեղեդի  է, խռովված  սրտին
անդորրություն  բերող  սպեղանի:

  Երբ  մենակ  ու  տխուր  եմ լինում, հաղորդակցվում  եմ  Տերյանի  անրջող  թախծին,
կյանքի  անարդարություններից  դառնանալիս  Սևակի  ոգեշունչ  մարդերգությունն  եմ ընթերցում  վերստին: Երբ սերն  է ցավեցնում հոգիս, Սայաթ-Նովա  և  Իսահակյան  եմ
ընթերցում:  Երբ  բախտից  հալածված  հայն  է  ընդվզում  հոգուս  խորքում,  Շիրազի
հայրենաշունչ  քնարին  եմ  դիմում:  Երբ  պապենական  տան կարոտն  եմ զգում,Թու-
մանյան  եմ  ընթերցում:  Երբ  մեղսագործ  եմ  ինձ  զգում, մաքրագործող <<Նարեկն>>
եմ  բացում:  Երբ  առյուծասիրտ  հայորդի եմ  ուզում  ինձ  զգալ, կրկին  ու կրկին Չարեց,
Վարուժան, Սիամանթո, Պատկանյան  եմ  սերտում...
    Ճամփորդում  եմ պոեզիայի   գեղահրաշ  աշխարհով, այդուհանդերձ  ունեմ  իմ  աշխարհը` երազներիս  աշխարհը,  որտեղ  էլ  ծնվեց  երազներիս  գիրքը:  Գիրք, որտեղ
կլիներ  մթնշաղ,վերջալույսի  անդորր, որտեղ կլիներ  իմ  երազելու  նվիրական  պահը, որտեղ  կճչայի,կկանչեի`հայտնվի'ր,  իմ թավշաթև երազ: Ինչու՞  չերազել, եթե այն  հյութեղ  է  դարձնում  հոգին, թև է տալիս  մտքին: Ինչու՞ չերազել,  եթե  այդ  երանությունը
շոյում  է  բոլոր  բջիջներդ:Ո՞վ  գիտե, գուցե  մի  օր  նրանք  կիջնեն  երկնքից ու իրակա-
նություն  կդառնան  այդ  քմահաճ  գունագեղ  երազները:

     Երազել  է  տալիս  մութը, երազել է  տալիս  լռությունը,  երազել  է  տալիս սերը,այո', սերը...
  Ո՞վ չի ուզում սիրել ու սիրված լինել:  Ո՞վ չի ուզում սիրված էակի կողքին լինել: Ես ունեմ իմ երազների տաքուկ անկյունը:
Երբ մենակ եմ լինում ու տխուր , երբ ոչ մի շշուկ չի խանգարում նրանց անդորրը, ես հյուր եմ լինում իմ շոյող երազներին : Նրանք ինձ լավ են հասկանում, չեն խեթում ու չեն հեգնում: Նրանց հետ ես երջանիկ եմ ու հարազատ իմ էությանը:  Այդ երազանքներն իմ ապագայի լուսարձակներն են, իմ  իդեալների պահապան հրեշտակները: Առանց այդ երազների ինձ աղքատ ու կողոպտված կզգամ:

   Առաջին երազս վարդագույն հանդերձ ունի : Նա իմ գալիքի խորհրդանիշն է : Երկրորդ երազս կամակոր ու ինքնասածի է , դժվար է ենթարկվում : Նա իմ ինքնահաստատումն է:  Հաջորդ երազս հարազատներիս մասին է. ուզում եմ նրանց միշտ առողջ ու համերաշխ տեսնել: Դե, իսկ հայրենիքիս մասին երազներս բազմագույն են ու բազմաթև:
 Շատ եմ ուզում, որ ժողովուրդս ապահով, բարեկեցիկ  կյանքով ապրի , ոչ ոք չլքի իր հայրենիքը: Ամենքը գտնեն իրենց արժանի կոչումը, արժանի տեղը : Ցանկանում եմ վերջ դրվի սոցիալական անարդարություններին , կյանքի բիրտ դաժանությունը մարդկանց հոգիներից աստիճանաբար դուրս է մղում աստվածային վեհությունը, ջերմությունը , բարությունը :
 Ամայացած տեղում անմիջապես տեր ու տնօրեն են դառնում չարությունը , անտարբերությունը , դյուրաբորբոքությունը :
 Իմ մեծագույն նպատակն ու երազանքը նախ և առաջ մարդ մնալն է :
 Երազում եմ , որ մարդու աչքը կշտանալու հատկություն ունենա ու չխենթանա ոսկու տեսքից:
  Եթե ամեն մահկանացու  իր նմանի կյանքի վրա ձեռք բարձրացնելուց առաջ հիշեր , որ նա էլ իր պես Աստծու կերտվածք է ` կյանքի ու արևի կարոտ: Եթե միլիարդների  դեզի տակ շնչահեղձ լինող հոգիները բաժանեին այդ շեղջերը ընչազուրկներին և տնանկներին …
  Եթե բժիշկները ամոքեին առանց կանխավ վարձատրվելու…
  Եթե օրենքները բոլորի համար հավասար ուշ ունենային …
  Եթե ուրիշի հողը, վաստակը, երջանկությունը գողացողն իր խղճի ահեղ դատաստանի զոհը դառնար…
   Օ~, եթե , եթե, եթե… այս ամենը իրականանար , ապա կյանքը կդառնար ամենօրյա հեքիաթ  երջանիկ վախճանով , բարի – խիզախ-հրաշագործ հերոսներով :
 Կստեղծվեր իմ երազանքների գիրքը , որը լսելի կլիներ ողջ  աշխարհին  : Գիրք , որը կլիներ հոգու մեղեդի , խռոված սրտերին  անդորրություն բերող սպեղանի, սիրահարի հետ զրուցող գտածո `  գեղեցիկը որոնողին:  Ցանկանում եմ , որ իմ երազանքների գիրքն էլ լինի այն գրքերից, որը կարելի լիներ համեմատել խաչքարի , կտավի , կոթողի, երաժշտության հետ:
  Երազիր  … երազանքները հոգու թևերն են , երազի’ր, քանի դեռ չեն կոտրել այդ թևերը:
  
Լոռու մարզ , գյուղ Շահումյանի միջն. դպրոց.
11-րդ  դասարան.
Քրիստինե   Ղուլյան
Նյութը խմբագրված չէ.

հայ գրականություն, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, որ գրքում կուզենայի ապրել,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}