Վարդուհի Պողոսյան: Գիրքը, որը սովորեցրեց ինձ ապրել

            Փոքր հասակից սիրել եմ հեքիաթներ լսել, իսկ հետո` կարդալ: Սիրել եմ բարի և ուժեղ հերոսներին: Նրանց բարի գործերը շատ ու շատ դրական հատկանիշներ են ներարկել իմ մեջ: Տխուր վերջաբաններից հուզվում էի, իսկ ուրախ ավարտով հեքիաթներն ինձ սովորեցնում էին, որ միշտ էլ բարին հաղթում է չարին: Գիրքը առաջինն ինձ մղեց բարի գործ անելուն: Սովորեցրեց ուշադիր լինել ծերերի, ընկերներիս, քույրիկիս, փոքր եղբորս նկատմամբ, կերակրել և խնամել կենդանիներին: Հետագայում շատ ու շատ գրքեր կարդացի, որոնց միջոցով ճանաչեցի իմ երկիրը, ազգն ու մշակույթը: Ամեն գիրք կարդալիս մի կարևոր բան եմ սովորում և աշխատում եմ օրինակ վերցնել: Կարդում եմ տարբեր գրքեր:

Հովհաննես Թումանյանի <<Գառնուկ ախպերը>> հեքիաթը կարդալիս խղճահարություն էի ապրում  երկու որբերի համար, բայց բախտը ժպտաց նրանց: Կարծես բախտը ինձ էր ժպտում, և ես ուրախ էի, որ չարը ստանում է իր արժանի պատիժը: Քրոջ կերպարը, նրա բարությունն ու համեստությունը ցնցել էին ինձ, և ես կարծես ապրում էի նրանց կյանքով: Գիրքն է, որ ինձ սովորեցրեց ապրել և իմ մեջ ուժ դրեց, որպեսզի կյանքի այս անցուդարձի մեջ կարողանամ կողմնորոշվել` որն է ճիշտ ուղին, որը դեպի առաջ տանող ճանապարհը:

            Շիրվանզադեի <<Արտիստը>> կարդալիս խղճի խայթ էի զգում: Չեմ կարող հաշտվել այն ամբոխի շինծու վարք ու բարքի, նրանց ստոր պահվածքի հետ: Մարդ, որ միայնակ էր իր շրջապատում իր անբիծ սիրո տանջանքների և ապրումների հետ: Նրա սերն ազնիվ էր, մաքուր և անձնուրաց: Նրա սերը արցունքի կաթիլներն էին, ծիծաղն էր, մեղեդին էր, որն իր զորությամբ շատերին ծնկի էր բերում: Ազնիվ պատանին, չնայած իր չքավորությանը, հպարտ էր  և ուժեղ և ոչ ոքի չէր թողնում խղճահարություն զգային իր նկատմամբ: Եվ նա կարողացավ իր հպարտությամբ ծնկի բերել նրանց, ովքեր պատուհաններ էին ծածկում և կոպեկներ նետում նրա վրա:  Երանի համայն մարդկությունն ապրեր միայն անբիծ, մաքուր սիրո համար, և ոչ մի խոչընդոտ չառևանգեր  նրա սիրող սրտի բանալին: Սիրե′նք մաքուր սիրով` եղբայր, քույր և աշխարհը փրկենք չարից, որովհետև սերն է, որ փրկում է ամբողջ աշխարը: Սիրո  պտուղներն անդառնալի հետք են թողնում ամենուր: Եկե′ք սիրենք միմյանց, ապրենք նույն հոգսերով, կիսենք վիշտն ու ցավը, ուրախությունն ու հրճվանքը: Գիրքը, որը մենք կարդում ենք, բացում է մեր աչքերը` սովորեցնելով ապրել, արարել: Գիրքը մեզ տանում է այնտեղ, որտեղ մեզ չեն սպասում: Գիրքն է, որ պահեց մեր ազգը միասնական, և մենք շատ այլ ազգերի նման չձուլվեցինք: Նրա շնորհիվ պահեցինք մեր լեզուն, մշակույթն ու հավատը: Գիրքը մեզ սովորեցրեց ապրել, պայքարել, մաքառել մեր գոյատևման համար զանազան թշնամիների մեջ, որոնք միշտ ծառացել են հայ ազգի ճանապարհին: Դժվար է ապրել` ոչ մի տեղեկություն չստանալով, թե ինչ է կատարվում աշխարհում և մեր շրջապատում: Իսկ ահա գիրքը տալիս է մեզ այդ լայն հնարավորությունը: Սովորեցնում է լավը, ճիշտն ու սխալը, սերն ու հարգանքը միմյանց նկատմամբ:

            Կարդալով հազար ինը հարյուր տասնհինգ թվականի հայոց մեծ եղեռնին նվիրված Պարույր Սևակի <<Անլռելի զանգակատուն>> պոեմը` սարսափով ենք լցվում և ապրում մեծ ցավ այն ամենի համար, ինչ տեղի ունեցավ այդ տարիներին հայ ազգի հետ: Անբուժելի մի ցավ, որ տարիներ շարունակ զգում ես մաշկիդ վրա, սակայն ոչինչ չես կարող անել: արյուն և արցունք, դաժանություն ու անմարկային վերաբերմունք: Ինչե՜ր տեսավ հայ ազգը, ինչպիսի՜ հերոսներ նահատակվեցին  հանուն հայրենիքի, ինչե՜ր ապրեցին և վերջապես ինչերի՜ միջով անցան: Քրիստոսի ծնունդը, խաչելությունն ու հարությունը վերջիվերջո նրանց մեջ արթնացրեց և՛ հույս և՛ հավատ, որ կփրկվեն անօրենի ձեռքից և կապրեն խաղաղ երկնքի տակ:

            Այժմ մենք անկախ հանրապետություն ենք, ապրում ենք ազատ, անկախ Հայաստանում: Մեր հավատի, գրականության ու մշակույթի զորությամբ շատ բանի հասանք: Գիրքը մեր հարստությունն է, մեր մտքի ու զարգացման շտեմարանը, որտեղից սնվում և զարգանում է համայն մարդկությունը:

Այժմ զարգացման տոկոսը կտրուկ բարձրացել է: Մարդիկ օգտվում են համացանցից, սակայն գիրքը մնում է որպես միտքի սնման և զարգացման հիմնական ազբյուր: Նա մեզ սովորեցրել է և շարունակում է սովորեցնել ճիշտ ապրել, դառնալ մեր ազգին ու պետությանը արժանի զավակ: Նրանով ենք ոտքի կանգնում, առաջ գնում և զարգացնում մեր երկիրը: Գիրքը հոգևոր արժեք է, որն իր ուժն ու զորությունը չի կորցնում և մարդկանց գրավում է իր անսպառ աշխարհը, որ իրենից վերցնեն ամեն ինչ, շարունակել ապրել, հասնել բարձունքների, պայքարի մեջ մտնել զարգացած երկրների հետ:

Ես դեռ շատ բան ունեմ սովորելու, քանզի ամեն մի գիրք կարդալուց առաջ դեռ չես պատկերացնում, թե ինչ հոգևոր արժեքներ քեզ կփոխանցվեն: Գրքում նկարագրված բնության պատկերները, հերոսների կյանքն ու գործը լայն երևակայության հնարավորություն են տալիս կարդացողին, և մի պահ փոխադրվում ես այն աշխարհ, որտեղ տեղի են ունենում տվյալ գրքի գործողությունները: Ես փորձում եմ որքան հնարավոր է շատ գրքեր կարդալ, որպեսզի ունենամ լայն մտահորիզոն, հարուստ ու գունեղ բառապաշար:

Սիրե՛նք և պահպանե՛նք մեր գիրքն ու գրականությունը, որովհետև այն պետք է նաև մեր գալիք սերունդներին: Չնայած  ժամանակակից տեխնոլոգիական աշխարհի անընդհատ զարգացմանը` գիրքը միշտ էլ կզբաղեցնի իր արժանի և պատվավոր տեղը մեր ընտանեկան գրադարակներում` շարունակելով կրթել և դաստիարակել գալիք սերունդներին, փոխանցելով նրանց այն ամենը, ինչ ցանկացել է փոխանցել հեղինակը:

 Շիրակի մարզի Սառնաղբյուրի միջնակարգ դպրոցի

 9-րդ դասարան.

Պողոսյան Վարդուհի, 
Նյութը խմբագրված չէ.

Գիրքը, գիրքը որը սովորեցրեց ինձ ապրել, հայ գրականություն, հայոց պատմություն, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, պարույր սևակ,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}