Անահիտ Զոբյան: Գիրքը, որը սովորեցրեց ինձ ապրել

Գրադարանը    մի   առանձնահատուկ   տեղ   է,   որտեղ   մարդ   կարողանում   է   ազատվել    առօրյա    հոգսերից   և    իրեն    նվիրել   ընթերցանության:

Ես     սիրում  եմ ,   կարելի   է    ասել    խենթանում   հին  գրքերի   բույրի   համար:

Խենթանում    եմ   գրադարանների,   գրքերի   ծովի     համար:   Կարող   եմ  ժամեր   շարունակ   նստել    գրադարանում,   գրքերի   ընկերակցությամբ:

Գրքերն   ինձ   համար   նոր    դռներ    են`  կյանքի   նոր  ակնկալիքներով:   Եթե   ինձ   համար    գոյություն     ունի   վիրտուալ   կյանք,   ապա  դա   գրքերն   են:  Գիրք,  որտեղ    կա   նոր   կյանք,   նոր    զգացմունքներ,  նոր   մարդիկ  ու  էմոցիաներ…   որտեղ    կամ   նոր  ես:

Վերջերս   շատ    ենք    միմյանց    հարցնում.  << Ո՞րն   է    ձեր    սիրած  գիրքը ,    գրական    հերոսը,   հեղինակը>>,    <<Փոքր    ժամանակ   ի՞նչ  գիրք   էիր    կարդում>>,      <<  Ին՞չ    սովորեցիր   այդ   գրքից>>:

Անկեղծ   ասած,   ես,  որ   շատ    նույնօրինակ    հարցեր   եմ     տվել   և    ավելի   շատ   հարցերի    եմ   պատասխանել,   արդեն   ունեմ   անկեղծ    կեղծելու   իմ     գաղտնիքը:    Ես   իմ   մտքի   գրադարանի    մի    անկյունում   մի    պահարան   եմ     դրել:   Այնտեղ   են    բոլոր  այն   գրքերը,   որ   գեղեցիկ   շապիկ     ունեն:

Մանուկ     հասակում    շատ   եմ   սիրել   հանելուկներ:   Երևի   այդ    պատճառով   էլ      վատ     սովորություն    ունեմ.  Հանելուկներով   խոսել:   Համ    էլ   այդպես   ավելի     խելացի    եմ     երևում:   Բայց    այսօր    անկեղծության    կարիք    ունեմ:   Տարօրինակ  է…

Այսօր   ես    ձեզ   կպատմեմ   մի   գրքի   մասին,   որը   բաժանեց   իմ   կյանքը   երկու    մասի՝  <<նրանից   առաջ>>,  ու    <<նրանից   հետո>>:  Զգում   եմ   հաստատ,   որ   ինչ-որ    բան   փոխվեց    իմ   կյանքում:  Խոսքը    Նսթումբի  <<  Ահ   ու   սարսափ>>   գրքի   մասին   է:

Գիտե՞ք՝    այս     գրքում   <<ճոխ>>    մենախոսություններ   չկան,    ոչ    էլ     <<մոդայիկ>>    սիրո    խոստովանություններ:   Պարզապես կա    խելացի   միտք  ու   շատ   բարի   հոգի:   Այս   գիրքը    կարդալով   հասկանում    ես    աստվածաշնչյան  <<սիրի’ր   քո   թշնամուն>>   տողերը:   Այս      գիրքը  բոլոր    քարոզներից   էլ   ազդեցիկ   է:    Ձեզ   ոչ    ոք    չի   ստիպում  բարի   կամ   ներողամիտ    լինել,   չի   համոզում    դառնալ   վեհանձն    կամ   մեծահոգի:  Ոչ    էլ   թաքուն   ներշնչում   վերից   վար   նայել   բոլորին: Պարզապես  հետևելով   գլխավոր    հերոսուհուն   և    նրա    աչքերով   նայելով    կյանքին՝   հասկանում   ես,  որ   կարելի   է    արհամարհել   բոլորի    <<հեղինակավոր>>    կարծիքը,   լինել    բարի,   բարկանալ,   բայց    ներել,    հիանալ   թշնամով,    ընդունել    նրա    գերազանցությունը,   բայց    արդյունքում     հաղթող     դուրս    գալ:

Այս   գրքից     հետո   ինչ-որ   բան  հաստատ    փոխվել    է,    բայց    այ   թե   ի՞նչ,   չեմ    կարող    ասել:

Այս      գիրքը    իմ   մտքի    գրասեղանին    է,    այնտեղ,   ուր    միշտ   կարող  եմ    նորից    ու    նորից    այն     կարդալ…

 Գյումրու համար 33 ավագ դպրոց.

10-րդ դասարան.

Զոբյան Անահիտ

Նյութը խմբագրված չէ.

Գիրքը, գիրքը որը սովորեցրեց ինձ ապրել, Կարդացի և, Մրցույթներ, նյութեր, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, Ստեղծագործական,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}