Անի Ղազարյան: Որ գրքում կուզենայի ապրել

Գիշեր է, ու իմ երազը  իջել է ներքև, իջել է ասելու, որ նա վերևում է. «Ինձ  թվում էր, որ  ես  նրա հետ եմ  վերևում»: Ո´չ

Ես ներքևում եմ:  Ես սպասելու եմ նրա գալստին, բայց նա չի գա. նա դեռ փոքրիկ է քայլելու, առավել` թռչելու համար, չէ´,  դեռ  փոքր  է:

Նա  պիտի իմանա աստղերի, լուսնի, արևի  լեզուն, որ  նրանցից  սովորի ոչ թե  քայլել կամ թռչել, այլ շողալ երկնքում:  Ու  գուցե  մի օր  նա իր  փոքրիկ նավակով, նավաստի  դարձած,  լողա  տիեզերքի անհունության մեջ:

Մինչ  ինձ  հասնելը  նա  գուցե  տեսնի մարդու փոխվելը, գուցե  տեսնի իր  փոխվելը:  Նա  պետք է  լիովին փոխվի:  Մնա միայն սրտի  բարության հատորները ու  հոգու կազմը: Իսկ եթե  հոգին աչքերը  փա՞կ  պահի…

Չէ, նրա աչքերը  ես  եմ բացել, հոգին թողել եմ, որ  տիեզերքը  բացի, իսկ  սիրտը`  նա…

Նա ի´ր   սրտից է սկիզբ  առել, որ լողա դեպի  հոգու  «երկինք»  օվկիանի  ափը:

Կպատկերեի, մտքումս  կնկարեի  իրեն`  իր  լավ ու   վատ կողմերով: Կուզենայի, որ  իրար  հետ  ներկեինք:  Սիրտս  ասում է, որ կներկենք, միտքս  ասում է, որ սպասեմ, ապագան ասում է, որ գիրքը` իմ տունը, իր  մոտ  է, որ  ես  չպետք  է  սպասեմ, պիտի գնամ ու հասնեմ  ապագային, եթե  ոչ`  նա  առաջ  կքայլի  ու  հետ չի  նայի:

Ուզում եմ ապրել իմ  գրքում:  Ուզում եմ այնտեղ  միշտ գարուն ու աշուն  լինի:  Ուզում եմ  այնտեղ շատ  արևոտ  օրեր լինեն, որ  երկնքի  մի  մասում արև  լինի, իսկ  մյուս մասում`  անձրև:  Երբ ուրախ  լինեմ  կկանգնեմ անձրևի  տակ, որ  կաթիլներն ինձ ժպտան, իսկ  երբ  տխուր  լինեմ  կկանգնեմ  արևի  շողերի տակ, կնայեմ  նրանց  ու  հետո  անձրևի  կաթիլներին`  նրանք  գունավոր  կդառնան: Գեղեցիկ  կլինի, եթե  թիթեռներն ու  ճնճղուկները  խոսել, երգել, պարել  ու  նվագել իմանային:

Կուզենայի, որ այդ  գիրքը  ամբողջությամբ  անտառ  լինի , ուր շատ կլինեն եղնիկներն ու նապաստակները, սկյուռները փղերը ու արջուկները: Լիարժեք կլիներ, եթե այդ ամենը գտնվեր օվկիանի ափին: Օվկիան, որը կազմված էր աստղերի ուրախ արցունքներից, որոնք կլինեն իմ փոքրիկ գրքին ճանապարհելուց, երբ նա լողալ կսովորի:

Ես այնտեղ կունենամ իմ փոքրիկ խրճիթը, պատուհանից կբացվի գեղեցիկ տեսարան:Այնտեղ կլինեն  փոքրիկ բլուրներ, որոնք իրենց տխուր ուսերին քնքուշ թիթեռներ կունենան:Կուզեի գիշերները պառկել այդ տխուր մարգագետնին ու լուռ նայել վճիտ երկնքում լողալ սովորող աստղերին:

Իմ գիրքը կվերնագրեի    «Թե´ գարուն, թե´ աշուն », որովհետև մեր հեքիաթի մտքերում գարունն ու աշունը մի քիչ քիչ են:

Իսկ  այնտեղ  նրանք կյանքի ու  իմ թալիսմանն են: Գրքի մեջ  հոգի կա, որն  ընթերցողը կբարձրացնի վեր` դեպի բնություն, դեպի  գարուն ու  աշուն:

Գարունը  գրքի  սկիզբն է, գարնան  էությունը  այն, որ բնությունը խոր  շունչ  է  քաշում: Նաև  այն, որ, պոեզիայի  սառույցը  հալվում է,  և  ծաղիկներ են աճում պոեզիայի ջրերով սնված  հողում: Այդ  ծաղիկներից առաջինը  ձնծաղիկն է: Որն ըստ իս  նկարագրում է սառույցի փափկությունը և  ասում է, թե որքա˜ն հեռու է սառույցը շատ ու շատ  պատկերացումներից   ու, որ պետք է նրան նայել, որպես քո  աչքերին նայող  հայելի: Ու զարմանում ես, թե ինչպե՞ս  այս  սառցե հողում շատ  քնքուշ ու  գեղեցիկ   ծաղիկներ  են  աճում:

Ես  էլ էի  զարմանում…

Բայց  գիրքը, որն ինքն է  սառույցը  հալեցնում, ասում էր, որ արևը  ձյան մեջ է, ու  հողը չի  սառում:

Իսկ  աշնան վերջին շողերը կարոտով են գրկում ու  համբուրում  հողը, ու  սպասում  մյուս  տարվա  ձնհալին:  Գիրքը արդեն իմ  տունն է  երևակայության անվեջ  հորիզոններում. գիրքը  իմ  հոգու  տունն է:  Նա  հոգուս  խորքում է ու սրտիս  կենտրոնում, նա իմ  մտքում է: Մտքեր, որտեղ իմ «Գիրք»  խրճիթն է, իր  պարտեզով, մոտոկա  անտառով ու մարգագետնով:  Խրճիթ, որտեղ  մի  մե˜ծ  դղյակ կա …  Ուր ավելի  հաճախ են հանդիպում ձմեռն ու  ամառը: Նրանք  կարծես բևեռներ լինեն`  հյուսիսային  ու  հարավային:  Բայց գրքի  երկրագունդը  կլոր է, ու  մինչ  բևեռները կան մայրցամաքներ, իսկ  գարունն ու  աշունը կերտում  են երկրագնդի պտույտը:

Գարունն ու  աշունը  մե´ր  մտքերում  գտնվում են անկյուններում ու  անընդհատ  կանգնած են, չեն շրջում:  Իսկ  այդ գրքում ո´չ  ձմեռը, ո´չ  ամառը, ո´չ էլ  առավել ևս  գարունն ու  աշունն  անկյուններ չեն ներառում, որովհետև  գրքի նկարած շրջանը անկյուններ չունի…

Վերջաբանն  աշունն է`  իր «Տերև»  նախաբանով: Հետո   տերևն է` իր «Ցողուն» նախաբանով: Հետո…, հետո…      Իմ  գրքի  վերջաբանում կուզենայի, որ լիներ   «վարդագույն իրականություն»:

Իրականություն, որտեղ  կենդանիները  խոսել կգիտենային, որտեղ  կլինի «թե´  գարուն, թե´  աշուն»: Այդ իրականությունից  միայն անվանումները  կփոխվեին, որովհետև այնտեղ գարունն ու աշունը  շատ  նման են, կարծես երկվորյակներ լինեն:

 Նոր երազում եմ ես …

Գիշեր է, ու  չեմ ուզում աչքերս  բացել: Ուզում եմ անչափ երազել: Ուզում եմ միշտ աստղերը  շողան լիալուսնի  հետ, որովհետև  անտառը գիշերով ավելի  գեղեցիկ է:

Աչքերս  դեռ  փակ են, ու  կոպերս  չեն ուզում բացվել: Աչքերս փակ են, ու  գիրքս  էլ  չի ուզում երազանք  լինել…        Ուզում եմ աչքերս  բացել ու  տեսնել, որ  կողքիս  դրված է «Թե´  գարուն, թե´  աշուն»  գիրքը…

Արթնացա…

ՇԻՐԱԿԻ  ՄԱՐԶԻ

<<ՂԱՐԻԲՋԱՆՅԱՆԻ  ՄԻՋՆԱԿԱՐԳ  ԴՊՐՈՑ>>   ՊՈԱԿ-ի

9-րդ դասարանի  աշակերտուհի

Անի  Ղազարյան

արև, գարուն, երազանք, նկար, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, որ գրքում կուզենայի ապրել, պատմվածք,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}