Մելանյա Պողոսյան` Գիրքը, որը սովորեցրեց ինձ ապրել

   Լինում են օրեր, ժամեր և նույնիսկ վայրկյաններ, որոնք պարզապես գամվուն են հիշողությանդ մեջ և դատապարտվում են չխունանալու:
   Մինչ այժմ այնքա~ն պարզ ու լուսավոր եմ հիշում այդ օրը: Դեկտեմբերի յոթն էր` իմ ծննդյան տարեդարձը: Դրսում ձմեռ էր` իսկական խստաշունչ ձմեռ. սառը քամին անխնա փչում էր, սուրում` չգիտես` ուր, բարակ ձյուն էր մաղում, փաթիլներն, արծաթե թիթեռնիկների պես, պար էին բռնել օդում և կարծես չէին ուզում հասնել գետնին:
   Հանկարծ մեր տան դուռը թակեցին. <<Երևի նոր հյուրեր ունեմ>>, - մտածեցի ես: Շտապեցի դուռն առաջինը բանալ: Բաց արեցի. իմ առջև հայտնվեց պապիկս` բարի աչքերով և մեղմ ժպիտը դեմքին, ձեռքին` թերթի մեջ փաթաթած ինչ-որ բան: Ներս եկավ, նվերը հանձնեց ինձ` ասելով.
   - Ծնունդդ շնորհավո’ր, թոռնի’կս:
  

Արագ վազեցի սենյակս և սկսեցի բացել նվերս: <<Երևի շոկոլադ է>>, - մտածեցի ես: Բացեցի… Ես ճանաչեցի այդ նկարը, ճանաչեցի այդ փոքրիկ տղային, նրա ոսկեդեղձան մազերը, կապույտ թիկնոցը և ձեռքի թուրը: Այո’, այդ նա’ էր` Փոքրիկ իշխանը: Միշտ դեմքի նույն արտահայտությամբ, միշտ թեթև ժպիտով ու հարցական հայացքով:
   Անհնար է նկարագրել իմ ուրախությունը: Բացեցի ու սկսեցի թերթել գրքի էջերը` այնքա~ն նուրբ ու մեղմիկ` ուշադիր զննելով յուրաքանչյուր նկարը: Նկարներից բացի, ուշադիր զննում էի սպիտակ էջերի վրա մի գծով շարված սևազգեստ զինվորներին:
   Այնքա~ն կցանկանայի կարդալ իմանալ, հասկանալ, թե այդ զինվորներից յուրաքանչյուրն ինչ տառ է և ինչպես է արտասանվում: Գնացի հյուրասենյակ և խնդրեցի պապիկիս գալ իմ սենյակ:
   - Կարդա’ <<Փոքրիկ իշխանը>>, պապի’կ, - խնդրեցի նրան:
   - Բայց ես արդեն տասն անգամ կարդացել եմ քեզ այս գիրքը: Ա’յ, երբ գնաս դպրոց, սովորես տառերը, դու ինքդ կկարդաս:
   - Չէ’, հիմա’ կարդա, պապի’կ, - համառեցի ես:
   Եվ պապիկս սկսեց կարդալ, իսկ ես լարեցի ուշադրությունս և ամբողջությամբ լսողություն դարձած` սկսեցի լսել:
   Այնքա~ն էի տարվել հեքիաթով…
   Փակում էի աչքերս և իմ առջև պատկերվում էին մոլորակները` թագավորի մոլորակը, փառասերի մոլորակը, գործարար մարդու մոլորակը և ամենափոքրը` լապտերի և լապտերավառի մոլորակը: Ինձ պատկերացնում էի Փոքրիկ իշխանի հետ այդ մոլորակնեւրում զբոսնելիս: Հետո պապիկիս խնդրեցի, որ ինձ համար մի գառնուկ նկարի:
   Չեմ հիշում, թե պապիկիս էլ ինչ եմ խնդրել, բայց, երբ արթնացա` առավոտ էր, ես իմ անկողնում էի, կողքիս` <<Փոքրիկ իշխանը>>: Ես գիրքն ամուր սեղմեցի կրծքիս, և այն պահեցի իմ դարակում` խո~րը-խո~րը: Այդ օրվանից ես այլևս չեմ բացել այդ գիրքը, մատով անգամ չեմ դիպել նրա բարակ էջերին: Ես որոշել էի` գիրքը վերստին կկարդամ միայն այն ժամանակ, երբ սովորեմ տառերը և կարողանամ ինքնուրույն կարդալ:
   Անցան տարիներ… Մեծացա ես… Եվ ահա տասը տարի անվ ես կրկին բացում եմ դարակս. վերցնում եմ ինձ համար երբևէ ամենաթանկ գիրքը: Կարդում եմ` Անտուան դը Սենտ Էքզյուպերի <<Փոքրիկ իշխանը>>: Թերթում եմ առաջին էջը, հաջորդ էջի վերևի ձախ անկյունում մակագրած է. <<Լավագույն մաղթանքներով իմ սիրելի թոռնիկին` ծննդյան 6–ամյակի կապակցությամբ>>:
   Եվ տասը տարի անց ես դարձյալ թերթում եմ քո էջերը, գի'րք, բայց արդեն խունացած էջերը: Որքա~ն եմ սիրում քո էջերի մեղմ շրշյունը, տամուկ քո բույրը. այնքա~ն հարազատ ես դու ինձ: Դու հավերծ կմնաս իմ մանկության ամենավառ ու լուսաշող հեքիաթը, իմ ընկեր, անբաժան ուղեկից, իմ Փոքրիկ իշխան: Երկնքում փայլող քո լուսավոր աստղը դարձել է իմ լուսատուն կյանքի բավիղներում: Ոչ ոք չի կարողանում քեզ նման փարատել իմ  հոգու թախիծը, ժպիտ կորզել արտասվող դեմքիցս: Դու կայիր, երբ ես չկայի, դու կլինես, երբ ես այլևս չեմ լինի: Եվ դեռ քանի~ սերունդների պիտի օգնես կյանք մտնել, գտնել ճիշտ ճանապարհը և պարզապես մարդ լինել ու մարդ ապրել:
   Գի'րք իմ, հարազատ ու մտերիմ իմ բարեկամ: Գիտության նվաճումների, վիրտուալ շփման և հաղորդակցման այս դարում դու անփոխարինելի ես. չէ՞ որ միայն քե'զ հետ և քո' օգնությամբ մարդիկ կարող են սովորել սիրել, ներել, թախծել ու հրճվել, արտասվել ու ծիծաղել…
   Շնորհակա'լ եմ, որ սովորեցրիր ինձ ապրել… 

Նյութը խմբագրված չէ.

գիրքը որը սովորեցրեց ինձ ապրել, Մրցույթներ, նյութեր, Փոքրիկ իշխան,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}