Գայանե Դավթյան` Ո՞ր գրքում կուզենայի ապրել

   Կամաց – կամաց իմ մանկության արահետով անվստահ քայլերով հասնում եմ պատանեկության խրթին ճանապարհին: Ինձ համար հետաքրքիր են կյանքի` հեռվից լուսարձակող խորհրդավոր լույսերը, որոնք ինձ կանչում են դեպի ապագայի բարդ ու հետաքրքիր հեռուները, բայց դեռ կարոտով ետ եմ նայում իմ մանկության փոքրիկ մոլորակին, որտեղից իմ խաղալիքներն ու տիկնիկները թախծոտ աչքերով ինձ հրաժեշտ են տալիս: Նրանք զգում են կարծես, որ ես արդեն քիչ եմ զբաղվում իրենցով, որ ինձ հուզում են արդեն մեծերի աշխարհից ինձ հասնող խորհրդավոր քամիները: Որքա~ն չբացված դռներ` իմ առջև…  Ու ես կրկին ձեռքս եմ վերցնում իմ սիրելի բարեկամին` <<Փոքրիկ իշխանը>> գիրքը, կրկին թերթում այն և մտովի տեղափոխվում իմ մոլորակը, որտեղ ամեն ինչ հարազատ է և սիրելի, և ես եմ իմ փոքրիկ աշխարհի փոքրիկ տիրուհին: Այստեղ ինձ ամեն ինչ հարազատ է և սրտամոտ, ամեն ինչ հեշտ լուծվող և անցողիկ:

  2 տարի առաջ, երբ կարդացի այս գիրքը, սկսեցի իմ փոքրիկ մոլորակից ուրիշ աչքերով նայել մեծերի աշխարհին ու հասկացա, որ նրանք ընդամենը ուզում են արմատախիլ անել փոքրիկ մոլորակում ծլարձակած բաոբաբի սերմերը: Եվ նրանք մեղավոր չեն, որ չեն կարողանում տեսնել <<արկղի մեջ նստած գառնուկին>> կամ տարբերել վիշապօձը գլխարկից: Իսկ իմ վարդին, որին այդքան ջերմորեն գուրգուրել ու թաքցրել էի մեծերի աչքից, վաղուց եմ լքել:

  

Մեծերի խորհուրդները լսելիս ես վարվում եմ Փոքրիկ իշխանի նման. Չեմ նեղացնում նրանց և <<բարենպաստ պայմաններ ստեղծելով>>` իմ ուզածն անում եմ այնպես, որ իմ քայլերով չվիրավորեմ մեծերի ինքնասիրությունը: Իմ արարքներին մոտենում եմ ինքնաքննադատաբար, որն իսկապես շատ դժվար է: Փոքրիկ իշխանի նման ես էլ շատ հաճախ չեմ հասկանում մեծերի այն քայլերը, որոնք արդարացում չունեն: Ու եթե առաջ երկար մտորում էի դրանց շուրջ, այժմ ուղղակի փոխում են մոլորակս: Այդ մոլորակում ես ինձ ավելի լավ եմ զգում: Իսկ եթե ինչ-որ բան ինձ խիստ զայրացնում է, ես Փոքրիկ իշխանի նման մաքրում եմ այդ հրաբուխները և փորձում հանգիստ լուծել առաջացած խնդիրները: Այժմ սկսել եմ գնահատել ցանկացած աշխատանք: Եթե իմ քրտնաջան աշխատանքով կարող եմ օգնել բոլորին, ինքս էլ լապտերավառի նման կանեմ դա: Առանց ծուլանալու կօգնեմ նրանց: Քայլ առ քայլ մեծ կյանք եմ մտնում և ամեն անգամ իմ ճանապարհին հանդիպում նորանոր երևույթների, ինձ համար նոր բացահայտումներ անում, բայց ամեն անգամ, երբ ինձ թվում է, թե ինձ շրջապատող մարդիկ բոլորը նման են, կրկին ինձ օգնության է հասնում <<Փոքրիկ իշխանը>>. <<Միայն սիրտն է սրատես, ամենագլխավորը աչքով չես տեսնի>>: Նրանց հանդեպ, ում ես նվիրվում եմ հոգով և սրտով, մեծ պատասխանատվություն եմ զգում և փորձում եմ ճշտապահ լինել, որ մտերիմներս ինձ միշտ հուզմունքով սպասեն: Ես հիմա ավելի ճիշտ եմ գնահատում իմ ժամանակը և հասկանում, որ թանկ է յուրաքանչյուր կորցրած վայրկյանը: Ձգտում եմ լավ սովորել իմ բոլոր առարկաները, որովհետև գիտեմ, որ եթե չլինեն աստղագետն ու աշխարհագրագետն, ֆիզիկոսն ու մաթեմատիկոսը, մենք ճշգրիտ տեղեկություններ չենք ունենա ոչնչի մասին, բայց յուրաքանչյուր գիտելիք ես փորձում եմ անցկացնել իմ հոգու պրիզմայով, նայել ամեն ինչին սրտի աչքերով, որպեսզի չկորչի մանկության հեքիաթը: Իսկ երբ տխուր եմ լինում, բացում եմ պատուհանս ու նայում հեռո~ւ-հեռվո~ւմ առկայծող աստղերին ու ինձ թվում է, որ նրանց մեջ է նաև իմ փոքրիկ մոլորակը, և հույս ունեմ, որ նրա վրա դեռ բուրում է իմ վարդը, որ այնտեղ է իմ գառնուկը, որին միայն ես եմ տեսնում:   Մտովի տեղափոխվում եմ նրանց մոտ, ջրում եմ իմ քնքուշ վարդը, ամուր գրկում ու գուրգուրում իմ գառնուկին, կերակրում նրան, բայց հոգիս թևեր ունի արդեն, և սիրտս ճախրել է ուզում, ու ես կրկին լքում եմ իմ մանկության մոլորակը: Ու երբ հոգիս խաղաղվում է, փակում եմ պատուհանս ու ժպիտով վերադառնում մեծերի մոլորակ…

     Մեծերի մոլորակում այնքան էլ հետաքրքիր չէ, քանի որ չկան ընկերներս, որոնց հետ ես անցկացնում եմ օրս: Նրանց հետ իմ օրը շատ լավ է անցնում, ինչպես մի ակնթարթ, սիրում եմ նրանց շատ,  մեկը մյուսից լավն են ու ընկերասեր: Հետաքրքիր է` նրանք իմ մոլորակում տեսնո՞ւմ են իշխանին, գառնուկին, թաքցրածս վարդին: Ցանկանում եմ միշտ լինել նրանց հետ, շփվել նրանց հետ: Մեծերի մոլորակում դա այնքան էլ հեշտ չէ ինձ համար: Բայց ինքս էլ զգում եմ, որ մեր մոլորակն էլ կամաց – կամաց փոխվում է, ընդարձակվում: Օրեցօր նոր հորիզոններ են բացվում, և ամեն քայլափոխի ես զգում եմ, որ հերթով կտրվում են մանկության մոլորակի հետ կապող բոլոր թելերը, նույնիսկ երբ իմ զգացմունքներին երբեմն մեծերը լուրջ չեն մոտենում, վիրավորվում եմ, որովհետև ես ինքս արդեն հաճախ չեմ տեսնում <<արկղի մեջ նստած գառնուկին>>:

   Բարդ է մեծերի աշխարհը, բարդ են մարդկային հարաբերությունները, բայց ես անվստահ քայլերով առաջ եմ գնում: Շուտով չափահաս կդառնամ, իմ առջև դեռ շատ դռներ կան փակ, որոնց բանալիները ես ինքս պիտի գտնեմ: Դրանց մի մասը ես գտնում եմ մեծերի խորհուրդներում, մի մասը հայտնվում են կյանքի քարքարոտ արահետներում, դրանք կան նաև իմ սիրելի գրքում, որոնք իմ առաջ բացում են մի խորհրդավոր ու երևակայական աշխարհ: Բայց ես արդեն գիտեմ, որ իմ կյանքի բոլոր ճանապարհները ինքս պիտի հարթեմ, ու դա հեշտ չի տրվելու: Ու ես կրկին ետ եմ նայում. ո՞ւր մնացիր, իմ մանկության մոլորակ, ինչո՞ւ ես ետ մնում: Ես կարոտում եմ քեզ, ես երբեմն – երբեմն ետ եմ ուզում վերադառնալ, բայց…

   Թաքնվում եմ իմ սենյակում, կտրվում մե~ծ մոլորակից, բացում եմ <<Փոքրիկ իշխանը>>,թերթում եմ կրկին, ու ինձ թվում է, թե ես կրկին այնտեղ եմ` Փոքրիկ իշխանի մոտ, իմ մոլորակում… ո՞վ է տեսնես ջրել իմ վարդը, իմ գառնուկն այլևս ինձ չի ճանաչում, նա վազվզում է մի փոքրիկ աղջնակի հետ… նա իմ մանկությունն է…

 Եղեգնաձորի թիվ 2 հիմնական դպրոց.

 9-րդ դասարան

 Դավթյան Գայանե

Նյութը խմբագրված չէ.

Գիրքը, Մրցույթներ, նյութեր, ՇԱՐԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, որ գրքում կուզենայի ապրել,

Rate this posting:

{[['', '']]}

{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}